Ik zie geen licht aan het eind van de tunnel.

“Ik zie geen licht aan het einde van de tunnel.” 

Ik kan me de situatie nog zo voor ogen halen: we hebben een nieuwe afspraak gemaakt en bij het afscheid hebben we het over het licht aan het eind van de tunnel. Waarop ik tegen mijn therapeut zeg dat alles donker is en dat ik geen licht zie aan het eind van de tunnel. Zijn antwoord is simpel; “dan zul je nog even in het donker moeten blijven staan”. 

Dat was niet het antwoord of de steun waarop ik op dat moment op hoopte, maar het antwoord voelde wel goed voor mij. Kloppend. Waarom het een goed antwoord was? Daar dacht ik op dat moment totaal -nog- niet over na. Maar inmiddels ben ik uit mijn tunnel gekropen en is mijn wereld weer zonnig met af en toe wat wolkenvelden. Niets anders dan bij de meeste mensen dus.

En nu begrijp ik wat er goed was aan dat antwoord. Waarom het zo klopte dat ik nog maar even in het donker moest blijven staan. Met dit antwoord werd ik door mijn therapeut bevestigd in wie ik op dat moment was. Ik mocht zeggen dat ik geen licht aan het einde van de tunnel zag.

Hij bagatelliseerde mijn opmerking niet en maakte het niet kleiner dan het was. Hij had iets kunnen zeggen in de trant van ‘kijk eens goed’, ‘komt goed’, ‘achter de wolken schijnt altijd de zon’, of meer van dit soort dooddoeners.

Ik hoor je en begrijp jouw pijn, maar het is en blijft jouw pijn.

Met zijn antwoord liet hij mij weten dat hij mij had gehoord en had verstaan. Juist daarmee steunde hij mij; ik hoor je en begrijp jouw pijn, voor dit moment is dit waar jij het mee moet doen. Maar weet dat ik hier ben en jij de volgende keer weer welkom ben, met alles wat je met je meeneemt.

Hij kon en mocht deze pijn niet van mij wegnemen. Door zelf mijn pijn te voelen heb ik deze een plekje in mijn leven kunnen geven. En kon ik groeien tot wie ik ben.

Laat ik je staan?

Inmiddels ben ik dus uit mijn tunnel gekropen en ben ik zelf de therapeut. In de massage sessies begeleid ik mijn cliënten in hun strijd. En o, wat zit daar een enorme valkuil voor mij. Het liefst zie ik iedere cliënt al na de eerste sessie huppelend van geluk weer huiswaarts keren.

En ik hoef niemand dat te vertellen, dat dát natuurlijk niet kan   🙁

Ik kan en mag de problemen van mijn cliënten niet oplossen, ik kan en mag ze niet wegnemen. Ze mogen zelf hun gevecht uitvechten. Ook mijn cliënten hebben het recht om in het donker te blijven.

Doe ik dan helemaal niets? Laat ik jou als mijn client dan zomaar in het donker staan? Natuurlijk niet, ik sta naast je, ik bied veiligheid, stel vragen, geef ruimte voor emoties. Ik houd je als het ware een spiegel voor, in de massage laat ik je contact maken met de spanning in je lijf, ik begeleid in je de diepte in, laat je zien, ervaren en voelen wat er vastgehouden wordt in deze spanningen.  En, net als dat mijn therapeut dat bij mij deed, hoop ik dat ik jou laat voelen dat je goed bent zoals je bent. Dat jij mag zijn wie je bent. Ik geef je ruimte om jouw eigen antwoorden te vinden, om op eigen kracht uit jouw eigen tunnel te komen.

Als afsluiting wil ik degene die het leven op dit moment als zwaar en donker ervaart de volgende quote van Paolo Coelho mee geven:

“Het donkerste uur van de nacht is het uur voordat het licht wordt”